(รันไม่เว้นวรรค) -- บรรทัดที่ยี่สิบเจ็ด
“ นะครับ ผมจะเป็นเด็กดี ” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้อรัญเชื่อคำพูดที่ว่าแฟนเด็กของเขาจะเป็นเด็กดี เพราะในสถานการณ์แบบนี้ใครมันจะไปเป็นคนดีได้เอาแค่นี้ก่อน เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ข้างล่างไม่รู้ว่าถูกถอดออกไปตอนไหนคงตอนที่เขาเคลิ้มๆกับจูบหวานๆที่รตนบรรจงมอบให้แน่นอน เพราะตอนนี้ทั้งเขาและรัตเหลือเพียงกางเกงชั้นในที่ปกปิดของสงวนไว้เท่านั้น “ รัต คือ รันไม่เคยนะ ” เพราะกลัวว่าแฟนเด็กเลือดร้อนในกามารมณ์จะทำอะไรผลีผลามจึงเอ่ยปากออกตัวไว้ก่อน “ รัตก็ไม่เคย เราก็เรียนรู้ไปพร้อมกันไงครับ ไม่ต้องห่วง ” ใครเขาจะมาห่วงเรื่องแบบนี้กัน บ้าไปแล้ว เมื่อถูกล่อลวงด้วยคำพูดเสร็จสรรพแฟนเด็กตัวสูงก็ทาบทับริมฝีปากกับคนพี่ใต้ร่าง รุนแรงกว่าในคราแรกแต่ทว่าความหอมหวานของห้วงอารมณ์ที่กำลังรอการประทุกำลังสุมตัวอยู่น้อยๆ ฝ่ามือหนาที่ฟอนเฟ้นเนื้อเนียนของคุณนักเขียนทำหน้าที่ได้ดีเสียจนคำพูดที่บอกว่าไม่เคยกับเรื่องนี้เริ่มเชื่อไม่ได้ ริมฝีปากที่บดคลึงสลับบนล่างเชื้อเชิญให้อยากสัมผัสกันมากกว่าที่เคยเป็น สองแขนเล็กที่คล้องคอแกร่งกอดรัดคนด้านบนให้แนบชิดกว่าตอนแรก นิ้